فروشگاه اینترنتی گیاهان دارویی

تاریخچه ی علمی حکمای اسلامی

فروشگاه اینترنتی گیاهان دارویی و عطاری آنلاین عطارمن یک مقاله برای شما تنطیم کرده است که این مقاله به دلیل طولانی بودن در چند بخش ارائه می شود .

طب اسلامی قدمتی دیرینه دارد که این قدمت باعث شده تا اصلات بیشتر داشته باشد و برای درمان بتوان به آن استناد کرده و از آن استفاده کرد در زیر به تعریف این طب و حکمای اسلامی می پردازیم .

بخشهای بعدی به انتهای آن اضافه می شود.

قدمت طب سنتی به تایید کمای این طب به درازای عمر انسان است. برخی از نام آورترین دانشمندان، حکما و محققان در علم بر این باورند که علم طب مبداء الهی دارد و متکی بر وحی است.
می توان گفت که سرآغاز علم طب، آموزه های وحی بوده اما تجربه حکما نیز بر آن افزوده شده و این چند هزار سال تجربه بشر با غربال گری 250 ائمه اطهار هم اکنون دست ما رسیده است.
در مورد پزشکی ایران باستان اطلاعات زیادی برجای نماده لیکن به نظر می رسد در قلمرو گسترده هخامنشیان تشکیلات پزشکی منظمی وجود داشته است و ظاهرا مفهوم اخلاط اربعه که مبنای طب بقراطی می باشد از ایران باستان به یونان راه یافته است. طب ایرانی در دوره اشکانی آمیخته ای از طب یونانی و طب زرتشتی بود. بر اساس نظریه پردازی های بقراط و جالینوس در یونان و حکیمان پهلوی در ایران ، می گفتند که خون با هوا، بلغم با آب ، سودا( صفرای سیاه) با خاک و صفرای معمولی (زردی) با آب تشابه دارد. با این حساب در طب قدیم اشخاص دارای نه گونه مزاج می دانستند: 1-معتدل، 2- گرم، 3- سرد، 4- تر، 5-خشک، 6- تند و تر، 7- تند و خشک، 8- سرد و تر ، 9- سرد و خشک.
برخی پزشکان نامور عصر مذکور از قبیل آزونکس و فرهاته ( فرهاد ) بر همین منوال عمل می نمودند. مساله مذکور تا زمان ساسانیان نیز ادامه یافت و آموزه های پزشکی ملغمه ای از مکاتب طب یونان ، هند و نیز تعالیم زرتشتی بود. در این دوران رئیس کل بهداری کشور به نام درذستبند = درستبد خوانده می شد. در همین دوران دانشگاه و بیمارستان گندی شاپور در شمال غرب خوزستان تاسیس گردید که در دوران انوشیروان به حداکثر اعتلاء رسید. در دانشگاه مذکور اساتید یونانی، سریانی ، هندی و ایرانی به تدرسی اشتغال داشته، کتاب های گوناگون را به زبان پهلوی در می آورند. پزشکان نامور قرون نخستین اسلامی از قبیل حنین بن اسحاق ، سهل بن شاپور ، عیسی بن مهاربخت ، عیسی بن شهلا، یوحنابن سرافیون، داود بن سرافیون ونیز اعضای خاندان های بختیشوع و ماسرجویه که در مباحث بعدی بدان ها اشارت خواد رفت، عموماً از دست پروردگان همین دانشگاه بودند.
بنیانگذار طب یونانی آسکولاپیوس (Aesculapius) می باشد که احتمالا یک شخصیت نیمه تاریخی نیمه افسانه¬ای واجد جنبه الهی بوده است. بقراط پزشک یونانی ( Hippocrates ، 357-460 ق.م ) که عموماً او را بنیانگذار دانش پزشکی می دانند، بر طب رومی و نیز طب رایج در قرون وسطی نفوذ عمیق گذارد. گرچه شهرت وی به دلیل آثار فصیح به جا مانده از او (قبیل سوگندنامه بقراط و یا کتاب همه گیری = Epidemy ) می باشد، لیکن نسخه ها، روش های تجویز و رژِم های دارویی ابداع شده توسط وی نیز نقش عمده ای در شهرت او دارند. نکته جالب توجه آن است که در خت چنار تناوری که امروزه نیز بر مزار این دانشمند می باشد، لیکن نسخه ها، روش های تجویز و رژِم های دارویی ابداع شده توسط وی نیز نقش عمده ای در شهرت او دارند. نکته جالب توجه آن است که در خت چنار تناوری که امروزه نیز بر مزار این دانشمند برزگ ایالت Larssa واقع در شمال یونان، سایه افکن است همان می باشد که وی در زمان حیاتش در سایه آن به تدریس طب می پرداخته است. نخستین رساله مکتوب و مدون در زمینه گیاه شناسی دارویی مقارن ظهور تمدن یونان توسط تئوفر است ( 37-285 ق.م) ارایه شد. این رساله تحت عنوان تاریخچه گیاهان (De Historia Plamtarum) بود و گرچه نمایانگر تلاش ارزنده نویسنده در ارائه یک موضوع مهم با انسجام علمی لازم می باشد، ولی در عنی حال نسانگر مرزهای محدود کار نویسنده است که خود ناشی از محدودیت اطلاعات و دانش موجود در زمنیه گیاهان دارویی در زمان خود می¬باشد.
جالینوس (201-131 ق.م ، Caldius Galen) چهره شناخته شده جامعه پزشکی است و یقیناً شهرت او به عنوان پزشک بیش از شهرت دیوسکوریدس می باشد. طبیب مذکور که از اهالی (Pergamus) یونان بوده است داروها را براساس نوعی مقیاس حرارتی طبقه بندی نمودو از این طریق عامل مناسبی برای شناسایی داروی مناسب برای همین بیماری ارائه داد. وی در زمینه های مختلف علم طب تالیفاتی دارد که اهم آن را در 16 جلد گردآوری شده است. دانشمند مزبور طی یادداشت های خود از 473 داروی گیاهی یاد کرده است. پس از جالینوس طب یونان و روم را به اضمحلال نهاد و کتب اطباء یونان باستان به دست فراموشی سپرده شد و تدریجا تالیفات جالینوس به منزله محمکترین اسناد پزشکی تلفی گردید. حدود دو قرن پس از ظهور اسلام هم زمان با نهضت ترجمه، طب یونانی در بین مسلمین طرفداران زیادی یافت و بسیاری از کتب مربوط به طب مذکور در کنار طب هندی، سریانی، پارسی و … به زبان عربی ترجمع گردیدند و همین امر باعث شد که امروزه تنها ترجمه عربی برخی از کتب طب یونانی موجود باشد و از اصل آنها اثری در دست نیست. از دیگر نویسندگان رومی می توان اسکریبونیوس لارگوس ( Scribonius Largus – 23 میلادی ) پلینی بزرگ (Pliny the Elder) و اوریباسیوس (Oribasius) را نام برد.

از فروشگاه اینترنتی گیاهان دارویی دیدن کنید

امروزه لارگوس را به خاطر وضع واژگانی از قبیل Anodyne(مسکن) و Epispastics(داروی بازکننده تاول) می شناسند که در فرهنگ واژگان دارویی رایج هستند، گویا این که فعالیت او تنها در زمنیه گیاهشناسی دارویی بود. اگر چه اوریباسیوس در زمینه شناخت گیاهان دارویی گام های موثری برداشت لیکن پلینی با نوشتن اثر جدید جلدی خود تحت عنوان تاریخ طبیعی (Natural History) بیشترین سهم را در این زمینه داشت. وی در این اثر، دانش و اندیشه علمی زمان خود را به دقت شرح داده است.
حاصل کار او که گردآوری نظریات و دیدگاه های حدود 400 محقق آ« دوران بود، هم اکنون به عنوان یکی از کتب مرجع فارماکولوژی دنیای قدیم به شمار می رود. ترجمه کتب مذکور مرهون تلاش های ارزشمند و دامنه دار افرادی از قبیل یحیی نحوی، اهرن اسکندرانی، سرجیس راس العینی، عیسی بن صهار بخت، ابویحیی به طریق و نیز اعضای برخی خاندان ها همانند خاندان ها ماسرحویه، بختیشوع، ماسویه، حنین، کرخی، سنان و غیرهم می باشد. بعدها دانشمندان شاغل در حوزه فرهنگ و تمدن اسلامی خود به تدوین کتاب هایی در مورد طب و داروسازی پرداختند. یکی از پیشاهنگان این امر علی بن ربن طبری (247-157 ه.ق) است که کتاب ارزشمند فردوس الحکمه را طی هفت بخش، سی مقاله و سیصد و شصت باب نگاشته و در این کتاب یک دوره طب و داروسازی را مورد بررسی قرارداده است. کتاب مذکور افزون به علوم پزشکی به مباحث فلسفی، زیست شناسی، گیاه شناسی، زمین شناسی، نجومی و ادبی هم اشاراتی دارد در سال 1928 میلادی در برلن چاپ گردید .